Το σπίτι του Χρήστου Λούλη!

Χωρίς περιττές κι άστοχες φλυαρίες, το σπίτι του Χρήστου Λούλη υπογραμμίζει τις ανησυχίες, την αισθητική και το χαρακτήρα του ταλαντούχου ηθοποιού. Λογική, ρομαντισμός κι άλλες αντίρροπες δυνάμεις, συνθέτουν ένα καταφύγιο λουσμένο στο φως.

Σπίτι εξωστρεφές. Ξεκλειδώνεις την πόρτα, αλλά δεν μπαίνεις, βγαίνεις. Έξω. Στα πόδια σου το Πεδίον του Άρεως, τα δέντρα, μπροστά σου ο Λυκαβηττός. Άσφαλτος κι αυτοκίνητα, μακρινή ανάμνηση. Η Ακρόπολη στο βάθος και δεξιά η θάλασσα. 

Όταν «βγαίνεις» στο σπίτι του Χρήστου Λούλη, από την εξώπορτα ακόμα, σε ρουφάνε το φως και το πράσινο. Αν δεν είσαι από εδώ, παγιδεύεσαι και νομίζεις πως η Αθήνα είναι μια πράσινη πόλη. «Όταν σκάει φεγγάρι πάνω από τον Λυκαβηττό και ιδίως αν είναι και πανσέληνος, βάφονται όλα λευκά, λες κι έχει χιονίσει. Παίζει το φως, στα λουλούδια, στις καρέκλες, στα πλακάκια.

Βιβλία, ενθύμια και έργα τέχνης σηματοδοτούν τη διακόσμηση!

Μια χειμωνιάτικη νύχτα που έριχνε χιόνι πυκνό, βγήκαμε αξημέρωτα στο μπαλκόνι, ήταν όλα κάτασπρα, κι επειδή το χιόνι είναι και ηχομονωτικό, δεν άκουγες τίποτα, έβλεπες μόνο λευκό παντού, νύχτα μαγεμένη, φωτεινή». Βεράντα ιδανική για μικρούς Κοπέρνικους. 

Τις έναστρες νύχτες, παίρνεις το τηλεσκόπιο και παρατηρείς ουράνια σώματα. Αστροπάρτι, βραδιές με φίλους και τσίπουρα, ατελείωτες συζητήσεις που ξεκινούν από το θέατρο, την τέχνη, τη ζωή και φτάνουν ως τα δύο παιδικά παπουτσάκια-ντεκόρ πάνω στην ξύλινη επένδυση του καλοριφέρ. Τα φόραγε μωρό η γυναίκα του, η ηθοποιός Έμιλυ Κολιανδρή.
Σ’ ένα μεταλλικό καλάθι στον πάγκο της κουζίνας, ανάμεσα σε θήκες γυαλιών και λογαριασμούς, Τα Εύρετρα της Κικής Δημουλά. Δίπλα ακριβώς, ένα δίλιτρο μπουκάλι της Coca-Cola γεμάτο τσίπουρο. «Το έφερα από το Άγιο Όρος. Ήταν η πρώτη μου φορά. Δεν έχω ξαναδεί τόσους πολλούς άντρες μαζεμένους και τόσο ήρεμα βλέμματα, όμορφα πρόσωπα. Συνήθως σε χώρους όπου βλέπεις πολλούς άντρες συγκεντρωμένους, στο γήπεδο ή στα γκέι μπαρ, υπάρχει μια ένταση, σεξουαλική, ποδοσφαιρική… Στο Άγιο Όρος, καθαρίζει το βλέμμα σου, η ψυχή σου ηρεμεί, αλλάζει το πρίσμα σου. Με το που έφτασα, ήμουν αγριεμένος. Με πλησιάζει ένας μοναχός, μου βάζει στο χέρι ένα κομποσκοίνι και μετρώντας τους κόμπους του, άρχισα σιγά σιγά να λύνομαι». 

«Purrspective depends on your point of skew» διαβάζω σ’ ένα βιβλιαράκι της διάσημης σκοτεινής αντι-ηρωίδας Emily the Strange, η οποία σε υποδέχεται καθώς μπαίνεις στο σαλόνι. 

Ο Γιώργης Γραμματικάκης, ο Νταλί, ο Γέροντας Παΐσιος, ο Φίλιπ Ροθ, ο Ρολάν Μπαρτ, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Πικάσο ανασαίνουν στη βιβλιοθήκη. Ξυπόλυτος ο Χρήστος (χειμώνα-καλοκαίρι) πιάνει ένα DVD με τους Μόντι Πάιθον - «ιδιοφυές χιούμορ». 

Παιδί μεταναστών, Έλληνες που ξενιτεύτηκαν στην Αυστραλία και ξαναγύρισαν, ο Χρήστος κουβαλάει μέσα του τη σοφία των χιλιομέτρων. Ταξιδεύει και ο ίδιος πολύ. Σκόρπια παντού, ενθύμια από τη Μελβούρνη, το Παρίσι. Ένας ακροβάτης από το μαγικό Τσίρκο του Ήλιου και Το Φιλί του Γκούσταφ Κλιμντ.

Η παιδική του γειτονιά στον Κορυδαλλό, οι βόλτες του στο κέντρο της Αθήνας. Οι μετανάστες που κάνουν πικνίκ στο Πεδίο του Άρεως. «Τι περίεργο να κυκλοφορούν μόνο μετανάστες σ’ αυτό το πάρκο. Σπάνια συναντάς Έλληνες. Λονδρέζοι και Νεοϋορκέζοι απολαμβάνουν τις βόλτες τους στο Χάιντ Παρκ και στο Σέντραλ Παρκ. Ενώ εμείς… κακό του κεφαλιού μας. Θα μπορούσε να είναι πιο ανθρώπινη αυτή η πόλη. Όταν ήμουν πιτσιρίκι, πήγαινα μόνος μου στο σχολείο με τα πόδια. Σήμερα ποιο παιδί πάει μόνο του στο νηπιαγωγείο; 

Μου αρέσουν ο αέρας και οι ρυθμοί της Αθήνας, απλώς έχει καταντήσει μια βίαιη πόλη. Όταν δεν έχεις πεζοδρόμιο να περπατήσεις, όταν ανάβει το πράσινο ανθρωπάκι να περάσεις και κορνάρουν οι οδηγοί, όταν κυκλοφορείς με το ποδήλατο, όταν κλείνει το κέντρο από τις συγκεντρώσεις, όταν μαθαίνεις κάθε μέρα και από ένα καινούργιο οικονομικό μέτρο… φόβος και βία. Όταν δεν υπάρχει λογική, υπάρχει βία. Όταν κάτσεις να κάνεις ένα διάλογο με βάση τη λογική, με στόχο τη σύγκλιση, τη συνεννόηση, τη συνεργασία και τη συμβίωση, τότε η βία υποχωρεί, περιορίζεται.Η βία είναι προϊόν συναισθηματικής φόρτισης. Κι εμείς οι Έλληνες είμαστε άκρως συναισθηματικοί. Δεν είναι πάντα καλό να λειτουργείς μόνο με το θυμικό. Η βία που έχει έξω η ζωή μού προκαλεί αμηχανία. Σταματάει το μυαλό μου. Με τη βία πάνε όλα προς τα πίσω».

Μπορεί να μην ξέρει λέξη γαλλικά, ένα υπέργειο ρεύμα όμως τον συνδέει με το Παρίσι. «Είναι μια ανοιχτή πόλη, μιλώντας για την πολεοδομία της, εξωστρεφής. Εκεί ο δημόσιος χώρος χρησιμοποιείται από κανονικούς ανθρώπους και όχι από λούμπεν στοιχεία. Τα σπίτια είναι παλιά και μικρά. Παρ’ όλα αυτά ο δημόσιος χώρος είναι τεράστιος και καθαρός. Αυτό θυμίζει Αθήνα, τότε που έφτιαχναν τον Παρθενώνα και είχαν την Αγορά, δημόσιο χώρο δηλαδή, και την ίδια στιγμή τα σπίτια τους ήταν μικρά και ταπεινά, δεν ήταν όπως στη ρωμαϊκή εποχή. Και σήμερα, εμείς στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις έχουμε μεγάλα και πολυτελή σπίτια, αλλά έξω από το σπίτι σου, χάος. Ένας δημόσιος χώρος απαξιωμένος, για έναν ιδιωτικό χώρο κλειστό…»

Στη βεράντα το τηλεσκόπιο γίνεται αφορμή για party!

Πηγή: missbloom.gr